Epilog

Oczami Laury:
- Mamo, gdzie są moje czarne szpilki? - krzyczała z korytarza Rozalia i po chwili moim oczom ukazała się śliczna dojrzała kobieta z blond włosami, ciemniejszymi końcówkami i ciemnymi jak gorzka czekolada oczami. Mimo, że moja córka jest dorosła to roztargniona jak jej ojciec w młodości.
- W łazience po ostatniej randce z Kevinem - powiedziałam, a moje kąciki ust delikatnie uniosły się ku górze. Ponowny krzyk mojej córeczki przerwał mi rozwiązywanie krzyżówki.
- Mamo, gdzie moja torebka? 
- Na stole! - odkrzyknęłam z śmiechem. Po chwili sylwetka Rose mignęła mi przed oczyma.
- Mamo.....
- W łaziance - odparłam i wstałam. Podeszłam do kalendarza i spojrzałam na datę: 29 grudnia. Dzień naszego ślubu, urodzin Rossa i nasza ulubiona liczka. Westchnęłam, a ktoś objął mnie delikatnie. 
- Kocham cię mamusiu - szepnęła córka i cmoknęła mnie w policzek. Poklepałam ją po ręce i po chwili żywego ducha w tym domu nie było.  Ze smutkiem, że ten dzień do końca spędzę sama łza spłynęła mi po policzku. Popatrzyłam na zegar i odetchnęłam z ulgą 23:40. ''Jeszcze nie tak późno'' pomyślałam i zarzuciwszy na ramiona płaszcz wyszłam z domu. Swoje kroki kierowałam do starej, czarnej i metalowej bramy. To ta brama oddzielała mnie od wszystkich smutków. To tutaj miałam chwilę spokoju od dzieci, wnuków i służby. Na starość mieszkam w mini pałacu otoczona służbą. Marzenie Rossa. Weszłam przez wrota na cmentarz i powoli skierowałam swoje kroki na ten jedyny ukochany pomnik. Usiadłam na ławeczce i popatrzyłam na wygrawerowany złotem napis ''Ross Shor Lynch ur. 29. XII. 1995 - zm. 29. XII. 2069. Na zawsze w naszej pamięci''. Westchnęłam. Dzisiaj urodziny Rossa, dzień naszego ślubu i pierwsza rocznica śmierci mojego ukochanego. Usiadłam na pomniku i przyłożyłam twarz do czarnej, zimnej płyty.
- Wybacz ukochany, że nic dla ciebie nie mam, ale skleroza  nie boli. Tak bardzo tęsknię i chcę z tobą być - szeptałam, a łzy skapywały na kamień. Nagle coś lodowatego dotknęło mojego policzka. Śnieg. Z nieba zaczął spadać biały, delikatny puszek. Uśmiech zagościł na mojej pomarszczonej ze starości twarzy. W pewnej chwili usłyszałam kroki.
- Pomóc pani? - usłyszałam znajomy, męski głos.
- Nie - powiedziałam krótko, a nieznajomy kazał mi wstać. Z niechęcią popatrzyłam na twarz chłopaka. I serce o mało mi nie stanęło. To był mój blond włosy Ross! Normalnie jak wyjęty z 2013 roku! 
- To naprawdę ja - szepnął jakby czytał mi w myślach. Uśmiechnęłam się.
- Ale jak? - jąkałam się. Chłopak musnął moje usta.
- Już czas... - szepnął. Cofnęłam się o krok.
- Jak możesz mnie całować. Jestem stara - spuściłam głowę. Ujął moją brodę i przed nami stanęło lustro.
- Nie prawda - powiedział miękko. Zerknęłam w lustro i mnie zatkało. NORMALNI ZATKAŁO. W odbiciu szklanym ujrzałam piękną dziewczynę widywaną tylko na zdjęciach. Uśmiechnęłam się.
- Na co już czas? - spytałam. Ross ujął moje ręce w swoje.
- Na nas. Czas Raury już minął. Teraz zastąpią nas nasze dzieci - powiedział, a na widok mojej zmartwionej miny dodał - Poradzą sobie. Wiesz, że założyli własny zespół ''Five Great''. Spokojnie. W razie czego im pomożemy.
Kiwnęłam głową i wzrok przeniosłam na biedna staruszkę leżącą na marmurowym pomniku. Nie mogłam uwierzyć, ze jeszcze kilka minut ja byłam w jej ciele. Teraz ubrana w lekka białą, koronkową sukienkę i białe baletki stałam obok ukochanego.
- Już czas.. - powtórzył. Wziąwszy głęboki wdech weszłam w poświatę pięknego światła i znalazłam się  w Raju razem z Rossem. Chłopakiem, który zawładnął mym sercem.





P.S. Kochani moi oto epilog. Ostatni rozdział tego opowiadania na tym blogu. Serce mnie boli jak cholera. (Przepraszam za cholera) Ale będę tutaj często zaglądała i pisała krótkie opowiadania, jeżeli chcecie. Będę tęsknić, ale mam już drugi blog utworzony i tam chętnie zapraszam. Co do Rossa i Laury to mieli 5 dzieci i pobrali się pół roku po narodzinach pociech swoich :)
Nigdy was nie zapomnę.:)

Na zawsze wasza Maja`